Dag 26,27,28
Door: Melan
Blijf op de hoogte en volg Melan en Patricia
05 Juni 2014 | Noorwegen, Røros
Ja. Laten we gewoon bij het goede gedeelte beginnen. Voor de vrouwenrace in Røros hebben we fietsen moeten spuiten in allerlei kleuren zodat we deze in het dorp kunnen plaatsen en dat ze aandacht trekken van de mensen. Het was erg leuk om te toen en het ziet er nu heel gaaf uit! Dit hebben we eigenlijk twee dagen gedaan, en we zijn echt wel dertig keer naar de winkel heen hen weer gegaan om verf te halen. De ene winkel hebben we de geel al helemaal uitverkocht!
En toen was het woensdag. Woensdag is de dag geweest dat we gingen pendel jumpen. Het was echt wel een stuk rijden +/- een uur. Hierdoor hebben we wel heel veel van de natuur gezien waardoor ik eigenlijk nog meer jaloers ben geworden dan ik al was! Toen we op locatie waren hebben we nog ongeveer drie kwartier moeten wachten totdat de instructeur alles had voorbereid. Eerst zou Patricia gaan maar die had zich ietsje anders ingesteld qua omgeving. In plaats van stil water was het water onwijs wild onder ons, vol met rotsen etc. Het zag er wel heel gaaf uit! Toen was het tijd voor de eerste sprong! Als je daar op die rand van de brug staat zijn de kriebels echt overal op je lichaam te vinden en ik heb geschreeuwd toen ik sprong! Maar wat was het een gave ervaring! Enorm gaaf, je voelt zoveel energie, zo een snelheid. En wanneer je dan uiteindelijk stil komt te hangen hang je boven water dat van alle kanten komt en het lijkt op je af te komen, maar het raakt je net niet. Echt het was geweldig. Daarna werd ik omhoog getrokken met een touw wat niet al te vlot ging aangezien het touw ging draaien. Maar dit is gewoon allemaal goed gegaan, al was het klimmen op de brug ook wel pijnlijk voor m'n knieën, maar het was het zeker waard!. Toen ik weer boven op de brug stond vroegen ze allemaal hoe ik het vond en hoe het was. En of ik eventueel nog een keer zou willen zodat ze van een andere kant foto's konden maken. Eigenlijk zou Patt hierna gaan maar ik ben de tweede keer gegaan. En daar is het eigenlijk echt mis gegaan. Je zit met zekeringen aan de brug vast zodat als je valt dat je gewoon nog aan de brug vast zit, dus niks aan de hand. Je wordt uiteindelijk los gehaald en je zekering wordt aan een ander touw vast gemaakt zodat je tijdens je val nog steeds veilig vast zit. Daarin had mijn instructeur een fout gemaakt de tweede keer. In plaats van me vast te maken aan het touw voor het springen had hij me ergens anders aan vast gemaakt zodat ik alsnog met m'n zekering aan de brug vast zat. Hij zei dat ik kon springen. Om goede vaart te maken en om je val eigenlijk zo vlot mogelijk te breken moet je naar achter springen in plaat van gelijk naar beneden. Ik sprong naar achter maar doordat ik vast zat aan de brug had ik maar 1 meter om te springen waarna ik meteen tegen de metalen onderkant van de brug aan knalde met m'n benen. Ik weet dat ik heb geschreeuwd en gejankt voor m'n leven en ik voelde niks meer in m'n benen. Ze hebben me over de reling moeten trekken en ik probeerde mezelf op te trekken en over de reling te klimmen maar ik zat nog vast waardoor ik weer half terug moest zodat hij me kon losmaken. Tom hield me vast aan m'n linker arm en Patricia aan m'n rechter arm. Duizelig, misselijk, paniek. Alles voelde ik waar ik zo een hekel aan heb, de angst dat er meer mis zou gaan of dat Tom of Patricia me los zou laten of weg zouden glijden was gewoon hoog. Uiteindelijk hebben ze me over de reling weten te halen waarna ze gelijk de ambulance hebben gebeld. Er zat bloed op m'n schoen en op m'n broek waardoor ze m'n (lievelings-) broek hebben opengeknipt om te zien wat er aan de hand was. Een diepe vleeswond waardoor je m'n bot zag zitten zat er op m'n linkerbeen en een wond op m'n rechterbeen, daar omheen een grote blauw paarse bult. Ik heb een kwartier in Patricia der armen liggen huilen en mezelf er van bewust gemaakt dat ik goed op m'n ademhaling moest gaan letten omdat dat anders ook niet goed zou gaan. Ik bleef maar in m'n hoofd herhalen dat ik zeker wist dat m'n instructeur zei dat ik kon springen. Een kwartier later kwam de ambulance waar ik gelijk morfine kreeg en water met nog iets gemengd met zout voor het ontsmetten. Voor de morfine moesten ze m'n ader gaan zoeken in m'n hand maar die wilde maar niet tevoorschijn komen, ze sloeg zachtjes elke keer op m'n hand en deed een band om m'n arm zodat m'n bloed niet zo zou stromen zodat m'n ader beter naar boven zou komen. Maar ik weet zelf dat je met je vinger bij mij er boven op moet wrijven al wil je 'm zien. Maar dat heb ik gek genoeg niet tegen der gezegd. Daarom kreeg ik 'm in m'n binnenkant van m'n arm. De pijn in m'n been was echt om gek van te worden, zowel links als rechts. Ik heb huilend m'n vader gebeld om te zeggen wat er was gebeurd die toch wel met een scheldwoord z'n auto aan de kant had gezet om naar me te luisteren. Ik zou 'm bellen zodra alles voorbij was.
Uiteindelijk zijn we in het ziekenhuis gekomen via de spoedingang en werd gelijk naar een kamer gebracht waar ze me gingen onderzoeken. Patricia was met me mee geweest de ambulance in en mee naar het ziekenhuis. Die is eigenlijk zover ze kon de hele dag bij me geweest. Tientallen dokters en zusters en assistenten hebben zich voorgesteld, liepen de kamer in en uit en gingen met elkaar in het Noors praten en zo ging het een tijdje door. Daarna werden er foto's van m'n botten gemaakt om te kijken of m'n botten waren beschadigd of niet. Dit is gelukkig niet het geval! Rond 15:00 uur kwamen we in het ziekenhuis aan en om 19:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het die verdovingen via een naald, dus ik lag 'm aardig te stressen en heb gehuild voor m'n leven. Ze vroegen of het een beetje ging waarop ik zei dat ik eigenlijk bang was voor nog meer pijn.
Ze waren onwijs lief, echt heel lief. Ik kreeg vloeistof toegediend waardoor ik slaperig werd maar als het goed is niet zou slapen. Wat ik wel heb gedaan. De injecties voor de verdoving heb ik wel half gevoeld en ik wil het liever niet nog een keer voelen. Bah. Ik schat na een kwartier of half uur waren ze klaar en werd ik terug naar de kamer gebracht (Patricia stond me al op te wachten in de gang zodra we de lift uit waren gekomen). Half slaperig zat ik daar in die kamer en Maren en Tom kwamen naar me toe. Maren had een hele zak eten voor ons gehaald aangezien ik voor m'n operatie niks mocht eten en het laatste wat ik had gegeten of gedronken was om 10:00. Allemaal chips en snoep waarvan ze zei dat we dat in Nederland ook hadden en dat we dat waarschijnlijk erg lekker zouden vinden. Echt onwijs lief!
De instructeur had aan Maren gevraagd of ik het oke zou vinden of hij met me mocht praten en om het een en ander uit te leggen. Ik zou niet weten waarom niet? Eerlijk gezegd vond ik het wel een beetje zielig aangezien hij letterlijk zei dat het zijn schuld was. Hij vroeg of ik wilde horen hoe het was gegaan en wat er fout was gegaan of dat ik dat absoluut niet wilde horen. Maar ik vond het oké.
Ik heb aardig wat pijnstillers en medicijnen gekregen voor de pijn en over ongeveer tien dagen mag ik langs de dokter hier in Røros om de hechtingen eruit te laten halen (wat Patricia met alle liefde zelf zou willen doen). Ik had de keus om daar te blijven slapen of naar huis te gaan, maar ik ben lekker naar Røros terug gegaan. Om nou in een dorp te blijven liggen wat een uur rijden is tussen mensen die je toch niet kan verstaan leek me ook niet alles. :)
Gister rond half tien thuis gekomen en snel m'n bed in gegaan. Ik heb goed geslapen doordat alles nog half verdoofd was en de pijnstillers nog werkte. Ik kijk hoe het vandaag gaat en vannacht, maar ik wil zeker eigenlijk weer zo snel mogelijk met alles gaan beginnen :)
Hierbij wil ik ook iedereen even bedanken die me al allemaal onwijs lieve berichten hebben gestuurd. Onwijs bedankt!
En toen was het woensdag. Woensdag is de dag geweest dat we gingen pendel jumpen. Het was echt wel een stuk rijden +/- een uur. Hierdoor hebben we wel heel veel van de natuur gezien waardoor ik eigenlijk nog meer jaloers ben geworden dan ik al was! Toen we op locatie waren hebben we nog ongeveer drie kwartier moeten wachten totdat de instructeur alles had voorbereid. Eerst zou Patricia gaan maar die had zich ietsje anders ingesteld qua omgeving. In plaats van stil water was het water onwijs wild onder ons, vol met rotsen etc. Het zag er wel heel gaaf uit! Toen was het tijd voor de eerste sprong! Als je daar op die rand van de brug staat zijn de kriebels echt overal op je lichaam te vinden en ik heb geschreeuwd toen ik sprong! Maar wat was het een gave ervaring! Enorm gaaf, je voelt zoveel energie, zo een snelheid. En wanneer je dan uiteindelijk stil komt te hangen hang je boven water dat van alle kanten komt en het lijkt op je af te komen, maar het raakt je net niet. Echt het was geweldig. Daarna werd ik omhoog getrokken met een touw wat niet al te vlot ging aangezien het touw ging draaien. Maar dit is gewoon allemaal goed gegaan, al was het klimmen op de brug ook wel pijnlijk voor m'n knieën, maar het was het zeker waard!. Toen ik weer boven op de brug stond vroegen ze allemaal hoe ik het vond en hoe het was. En of ik eventueel nog een keer zou willen zodat ze van een andere kant foto's konden maken. Eigenlijk zou Patt hierna gaan maar ik ben de tweede keer gegaan. En daar is het eigenlijk echt mis gegaan. Je zit met zekeringen aan de brug vast zodat als je valt dat je gewoon nog aan de brug vast zit, dus niks aan de hand. Je wordt uiteindelijk los gehaald en je zekering wordt aan een ander touw vast gemaakt zodat je tijdens je val nog steeds veilig vast zit. Daarin had mijn instructeur een fout gemaakt de tweede keer. In plaats van me vast te maken aan het touw voor het springen had hij me ergens anders aan vast gemaakt zodat ik alsnog met m'n zekering aan de brug vast zat. Hij zei dat ik kon springen. Om goede vaart te maken en om je val eigenlijk zo vlot mogelijk te breken moet je naar achter springen in plaat van gelijk naar beneden. Ik sprong naar achter maar doordat ik vast zat aan de brug had ik maar 1 meter om te springen waarna ik meteen tegen de metalen onderkant van de brug aan knalde met m'n benen. Ik weet dat ik heb geschreeuwd en gejankt voor m'n leven en ik voelde niks meer in m'n benen. Ze hebben me over de reling moeten trekken en ik probeerde mezelf op te trekken en over de reling te klimmen maar ik zat nog vast waardoor ik weer half terug moest zodat hij me kon losmaken. Tom hield me vast aan m'n linker arm en Patricia aan m'n rechter arm. Duizelig, misselijk, paniek. Alles voelde ik waar ik zo een hekel aan heb, de angst dat er meer mis zou gaan of dat Tom of Patricia me los zou laten of weg zouden glijden was gewoon hoog. Uiteindelijk hebben ze me over de reling weten te halen waarna ze gelijk de ambulance hebben gebeld. Er zat bloed op m'n schoen en op m'n broek waardoor ze m'n (lievelings-) broek hebben opengeknipt om te zien wat er aan de hand was. Een diepe vleeswond waardoor je m'n bot zag zitten zat er op m'n linkerbeen en een wond op m'n rechterbeen, daar omheen een grote blauw paarse bult. Ik heb een kwartier in Patricia der armen liggen huilen en mezelf er van bewust gemaakt dat ik goed op m'n ademhaling moest gaan letten omdat dat anders ook niet goed zou gaan. Ik bleef maar in m'n hoofd herhalen dat ik zeker wist dat m'n instructeur zei dat ik kon springen. Een kwartier later kwam de ambulance waar ik gelijk morfine kreeg en water met nog iets gemengd met zout voor het ontsmetten. Voor de morfine moesten ze m'n ader gaan zoeken in m'n hand maar die wilde maar niet tevoorschijn komen, ze sloeg zachtjes elke keer op m'n hand en deed een band om m'n arm zodat m'n bloed niet zo zou stromen zodat m'n ader beter naar boven zou komen. Maar ik weet zelf dat je met je vinger bij mij er boven op moet wrijven al wil je 'm zien. Maar dat heb ik gek genoeg niet tegen der gezegd. Daarom kreeg ik 'm in m'n binnenkant van m'n arm. De pijn in m'n been was echt om gek van te worden, zowel links als rechts. Ik heb huilend m'n vader gebeld om te zeggen wat er was gebeurd die toch wel met een scheldwoord z'n auto aan de kant had gezet om naar me te luisteren. Ik zou 'm bellen zodra alles voorbij was.
Uiteindelijk zijn we in het ziekenhuis gekomen via de spoedingang en werd gelijk naar een kamer gebracht waar ze me gingen onderzoeken. Patricia was met me mee geweest de ambulance in en mee naar het ziekenhuis. Die is eigenlijk zover ze kon de hele dag bij me geweest. Tientallen dokters en zusters en assistenten hebben zich voorgesteld, liepen de kamer in en uit en gingen met elkaar in het Noors praten en zo ging het een tijdje door. Daarna werden er foto's van m'n botten gemaakt om te kijken of m'n botten waren beschadigd of niet. Dit is gelukkig niet het geval! Rond 15:00 uur kwamen we in het ziekenhuis aan en om 19:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het die verdovingen via een naald, dus ik lag 'm aardig te stressen en heb gehuild voor m'n leven. Ze vroegen of het een beetje ging waarop ik zei dat ik eigenlijk bang was voor nog meer pijn.
Ze waren onwijs lief, echt heel lief. Ik kreeg vloeistof toegediend waardoor ik slaperig werd maar als het goed is niet zou slapen. Wat ik wel heb gedaan. De injecties voor de verdoving heb ik wel half gevoeld en ik wil het liever niet nog een keer voelen. Bah. Ik schat na een kwartier of half uur waren ze klaar en werd ik terug naar de kamer gebracht (Patricia stond me al op te wachten in de gang zodra we de lift uit waren gekomen). Half slaperig zat ik daar in die kamer en Maren en Tom kwamen naar me toe. Maren had een hele zak eten voor ons gehaald aangezien ik voor m'n operatie niks mocht eten en het laatste wat ik had gegeten of gedronken was om 10:00. Allemaal chips en snoep waarvan ze zei dat we dat in Nederland ook hadden en dat we dat waarschijnlijk erg lekker zouden vinden. Echt onwijs lief!
De instructeur had aan Maren gevraagd of ik het oke zou vinden of hij met me mocht praten en om het een en ander uit te leggen. Ik zou niet weten waarom niet? Eerlijk gezegd vond ik het wel een beetje zielig aangezien hij letterlijk zei dat het zijn schuld was. Hij vroeg of ik wilde horen hoe het was gegaan en wat er fout was gegaan of dat ik dat absoluut niet wilde horen. Maar ik vond het oké.
Ik heb aardig wat pijnstillers en medicijnen gekregen voor de pijn en over ongeveer tien dagen mag ik langs de dokter hier in Røros om de hechtingen eruit te laten halen (wat Patricia met alle liefde zelf zou willen doen). Ik had de keus om daar te blijven slapen of naar huis te gaan, maar ik ben lekker naar Røros terug gegaan. Om nou in een dorp te blijven liggen wat een uur rijden is tussen mensen die je toch niet kan verstaan leek me ook niet alles. :)
Gister rond half tien thuis gekomen en snel m'n bed in gegaan. Ik heb goed geslapen doordat alles nog half verdoofd was en de pijnstillers nog werkte. Ik kijk hoe het vandaag gaat en vannacht, maar ik wil zeker eigenlijk weer zo snel mogelijk met alles gaan beginnen :)
Hierbij wil ik ook iedereen even bedanken die me al allemaal onwijs lieve berichten hebben gestuurd. Onwijs bedankt!
-
05 Juni 2014 - 13:24
Ilona:
Hoo Mellie, ik heb bijna niet geademd toen ik het las. Gatsiederrie ik vind het wel een beetje eng. Maar gelukkig is alles goed afgelopen. Waren er nog knappe noorse dokters? xx -
05 Juni 2014 - 14:25
Jessica:
Ik moest bijna huilen toen ik dit las. Gelukkig is alles nu weer goed. Nog heel veel sterkte en ik hoop dat je snel weer aan de slag kunt! -
05 Juni 2014 - 16:17
Gerda:
Hallo Melan
Wat een verhaal en knap dat je het zo levendig kan vertellen.
Goed van jou om de draad zo snel op te pakken .
Hou er wel rekening mee dat je een flinke klap gemaakt heb dus je zal best over je hele lichaam bont en blauw maar ook stijf voelen.
Hopelijk kan je de pijn onderdrukken en hoe zit het met je gevoel in je benen?
Melan beterschap gewenst ook van Jarmo en Nadine (ze zitten naast mij op de bank waar ik jou verhaal heb voorgelezen)
Groeten van ons allemaal.
-
05 Juni 2014 - 16:46
Wendy :
Heyy wat schrikken zeg!! Hoop dat het ondertussen wel weer wat beter gaat! Laat je verwennen en veel beterschap ;). -
05 Juni 2014 - 18:55
Trudy:
Ik lees net over je ongeluk ik kreeg kippenvel over heel mijn lijf wat een pech is dit voor jou deze ervaring zul wel nooit meer vergeten.
Probeer je nog wel een beetje je zelf te ontzien want het zal allemaal nog wel beurs zijn ik vindt je leen topper
hoe j e dit doorstaan hebt. Het zal voor Patricia ook wel spannend zijn geweest.Ik hoop dat je snel mag opknappen en je weer verder kan met je stage.
-
05 Juni 2014 - 21:34
Chielia+ed:
Hallo Melan
We zijn wel erg geschrokken.Maar zijn ook super trots op je hoe goed je dit doet je bent een pouwer girl
WE hopen dat het goed gaat genezen hou goed je rust en luister naar de dokter.
Liefs Ed+Chielia -
05 Juni 2014 - 21:41
Stephan:
Melan,
dat is nou een slechte ervaring in Noorwegen, is ff niet de bedoeling.
Ik schrok me rot toen ik het hoorde. Ik dacht:"o die 2 meiden daar in Norge, hoe moet dat nou met ze?"
En wat een pijn heb je gehad, wow!!
Maar jullie slaan je er wel heel erg knap doorheen zeg, compliment en ook meteen weer zo positief, echt knap, ook van Patricia erg goed gedaan de ondersteuning, jullie zijn een echt team in alles, TOP!
Veel sterkte daar en probeer te blijven genieten.
Veel liefs en sterkte.
Stephan en Wilma.
en dit keer een poot van Koda. -
05 Juni 2014 - 23:06
Jan:
Hei hei Melan,
Wat een vervelend verhaal, dat is schrikken.
Wij hopen dat je weer snel de oude bent.
Hyrke hilsener de vinkies uit ,s-Gravenzande -
05 Juni 2014 - 23:32
Ria Van Driel:
Ha melan en patricia,
Wat een naar bericht zeg, maar gelukkig ben je er goed van afgekomen. Ook al zal je de komende dagen nog wel pijn hebben en jullie beiden de schrik nog zullen hebben. Veel sterkte gewenst met verder herstel! En vooral in deze situatie is het prettig dat je niet alleen ben,ook voor Patricia sterkte gewenst.
Groetjes van ons uit Hoek van Holland -
06 Juni 2014 - 10:54
Matthilde:
Hi Melan en Patricia,
Gelukkig niks gebroken, Melan, en je zal nog wel meer spierpijn en blauwe plekken krijgen (of al hebben inmiddels). Je hebt het spannend geschreven en samen met Patricia tot een goed einde gebracht. Knap snel weer op, joh, als je terug bent mag je van mij een nieuwe lievelingsbroek uitzoeken, ha ha.
groetjes , Matthilde -
06 Juni 2014 - 11:18
Matthilde:
..... en eigenlijk heb ik ook wel zitten griezelen toen ik de foto's bekeek. Je bent er (denk ik) wel goed afgekomen Melan.
Nogmaals groetjes aan jou en Patricia. -
07 Juni 2014 - 22:45
Jacqueline:
Hallo jonge dames in Noorwegen, wat een verslag weer wat jullie allemaal meegemaakt hebben.
Ik hoop dat het allemaal goed komt met je been, zo op de foto te zien is het net onder je knie.
Ed en ik hebben ook een keer op het punt gestaan om te jumpen vanaf die hoge hijskraan op
de pier van Scheveningen.
Het was een beetje duur vonden wij.
Knap dat je het de eerste keer wel durfde boven die kolkende massa van water.
Begrijpelijk dat je een kick krijgt als je voor de eerste keer springt.
Ikzelf wil nog een keer parachute springen, of in een straaljager vliegen [misschien].
Lijkt me keigaaf.
Succes verder en een dikke knuffel van mij.
Groetjes Jacq. -
08 Juni 2014 - 13:04
Mark:
Hoi Melan. Wat een bizarre ervaring zeg. Ik had dit verslag even gemist en las in het volgende het gaat weer iets beter. Dus toch even dit verslag erbij. Heel veel sterkte.
Ps. Bedankt voor je superleuke kaart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
